Integracja sensoryczna (SI) – terapia ma postać „naukowej zabawy” w której dziecko chętnie uczestniczy i ma przekonanie, że kreuje zajęcia wspólnie z terapeutą. Podczas terapii nie uczy się konkretnych umiejętności lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności, a one pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Terapeuta nie tyle kieruje zachowaniem dziecka ile kreuje takie wymagania by dziecko było w stanie na nie odpowiadać coraz bardziej złożonymi reakcjami adaptacyjnymi. Terapia SI nie jest wyuczonym stale powtarzanym schematem ćwiczeń, ale jak niektórzy piszą sztuką ciągłej analizy zachowania dziecka i permanentnego odbioru oraz modyfikacji stosowanych zachowań.

Sala Integracji Sensorycznej (SI) jest przeznaczona do prowadzenia zajęć profilaktycznych i terapeutycznych dla dzieci. Są to zajęcia, których celem jest poprawa funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego odpowiedzialnego za odbiór i przetwarzanie bodźców zmysłowych.

Zajęcia mają charakter zabawy ruchowej, są bardzo atrakcyjne dla dzieci, a zarazem wpływają pozytywnie na rozwój psychoruchowy dziecka. Zadaniem terapii integracji sensorycznej jest dostarczenie dziecku odpowiednich dawek bodźców sensorycznych w celu usprawnieniu funkcjonowania systemów zmysłowych. Terapia integracji sensorycznej kształtuje:

• schemat oraz czucie ciała i ruchu,
• koordynację ciała oraz wzrokowo-ruchową,
• centralne napięcie mięśniowe,
• percepcję wzrokową i słuchową,
• motorykę dużą oraz małą, wpływa pozytywnie na stabilizację centralną oraz reakcje równoważne,
• prawidłowe odbieranie i przetwarzanie bodźców dotykowych, przedsionkowych i proprioceptywnych.

Dokładamy wszelkich starań, aby przestrzeń Sali Integracji Sensorycznej wyposażona była w odpowiednie sprzęty i pomoce. Dbamy również, aby była przyjazna dla dziecka i budziła w nim pozytywne emocje i poczucie bezpieczeństwa.

W przedszkolu zajęcia prowadzą terapeuci integracji sensorycznej R. Pacuszka i K. Rzeźniczak

Sala Doświadczania Świata - terapia Snoezelen jest specjalnie urządzonym pomieszczeniem z przemyślaną ofertą bodźców słuchowych, wzrokowych, dotykowych, zapachowych, kinestetycznych. Podczas zajęć terapii polisensorycznej, zmierzamy z jednej strony do aktywizacji uczestnika poprzez nieinwazyjną stymulację wielozmysłową, z drugiej zaś do osiągnięcia efektu relaksacji, wyciszenia, uspokojenia. Środki dydaktyczne wykorzystywane w trakcie zajęć, to przede wszystkim: podświetlane kolumny bulgoczące i dżwiękowe, światłowody, kurtyna świetlna, panel UV, tunel lustrzany, domek lustrzany, biały domek, ścieżki fakturowe, projektor z wymiennymi tarczami, płyty z muzyką, dyfuzor zapachów. Ponadto: klocki sensoryczne, panele sensoryczne do ćwiczeń wzrokowych i wiele innych własnoręcznie wykonanych pomocy. Przykładowe wykorzystanie konkretnych urządzeń podczas zajęć:

Podświetlana kolumna bulgocząca: stymulacja percepcji wzrokowej, aktywizowanie do patrzenia w konkretnym kierunku, ćwiczenia w zapamiętywaniu i kojarzeniu kolorów z innymi przedmiotami o tej samej barwie; usprawnianie uwagi i pamięci wzrokowej; stymulacja percepcji dotykowej i słuchowej; ponadto jednostajność dźwięku kolumny wycisza napięcia emocjonalne, relaksuje.

Światłowody: pobudzanie dziecka do patrzenia (fiksacja), śledzenie poruszających się świetlnych „nici”; poprzez oplecenie ucznia światłowodami możemy ćwiczyć dostrzeganie światła z różnych stron (z góry, z dołu, z przodu, z boku); usprawnianie koordynacji wzrokowo – ruchowej (bawienie się światłowodami, przekładanie ich, owijanie dłoni, ręki, nogi, brzucha – przy okazji ćwiczymy orientację w schemacie ciała oraz rozróżnianie stron prawa - lewa): oddziaływanie za pomocą barw na nastrój i samopoczucie ucznia.

Projektor z wymiennymi tarczami: lokalizowanie jednego spośród wyświetlanych elementów, przeszukiwanie, ćwiczenie kierunkowości patrzenia; śledzenie toru ruchu danego elementu; rozwijanie spostrzegawczości - wskazywanie nazywanych przez nauczyciela elementów.

Panel UV: w świetle uwydatniającym jaskrawe i białe elementy, które przyciągają uwagę ucznia można prowadzić różne ćwiczenia, np. przeliczanie, zabawy tematyczne, zabawy paluszkowe, ćwiczenia w schemacie ciała.

Tunel świetlny: aktywizowanie do patrzenia w określonym kierunku, ćwiczenie głębi postrzegania.

Domek lustrzany: bezpieczna, zamknięta przestrzeń z podświetleniem oraz lustrami otaczającymi z każdej strony służy do aktywizowania zmysłu wzroku; lokalizowania elementów np. ubioru osoby znajdującej się wewnątrz; przeszukiwania przestrzeni lustrzanej; zabaw w schemacie ciała z wykorzystaniem lustra.

Dyfuzor zapachów: aktywizacja zmysłu węchu, poszerzanie doświadczeń węchowych, ćwiczenie zdolności kojarzenia zapachu z sytuacją, rozwijanie pamięci zapachowej, poszukiwanie źródła zapachu, aromaterapia – oddziaływanie na samopoczucie i nastrój.

Wieża: ćwiczenie umiejętności koncentracji na bodźcach słuchowych, poszerzanie zasobu doświadczeń słuchowych, zmniejszenie lęku przed dźwiękami nieznanymi, rozwijanie umiejętności różnicowania dźwięków otoczenia i mowy, rozwijanie pamięci słuchowej, usprawnianie koordynacji słuchowo – ruchowej i słuchowo – wzrokowej, aktywizowanie do wytwarzania dźwięków przy pomocy różnych przedmiotów, instrumentów, aparatu głosowego, oddziaływanie na samopoczucie i nastrój.

Forma oddziaływań, stanowi nieprzebrane bogactwo wrażeń, niezbędnych dziecku pozostającemu na wybranym etapie rozwoju. Oddziaływania metody Snoezelen sprowadzają się do jednoczesnego dostarczania dziecku bodźców wyobrażeniowych oraz sensorycznych.

Zapraszamy do magicznego świata bodźców sensorycznych.

Procedura organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu dla dzieci, które nie posiadają orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego

Podstawa prawna:

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz.U. z 2017 r. poz.1591).
• Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 59).
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 25 sierpnia 2017 r. w sprawie sposobu prowadzenia przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki dokumentacji przebiegu nauczania, działalności wychowawczej i opiekuńczej oraz rodzajów tej dokumentacji (Dz. U. poz. 1646).
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej

Cel

Procedura została opracowana w celu:

• doprecyzowania zakresu zadań nauczycieli i specjalistów zatrudnionych w przedszkolu, związanych z organizowaniem pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dziecka, które nie posiada orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, po uprzednim rozpoznaniu jego indywidualnych możliwości psychofizycznych
• ujednolicenia sposobu współdziałania nauczycieli i rodziców.
• usprawnienia współpracy pomiędzy nauczycielami i specjalistami organizującymi pomoc psychologiczno-pedagogiczną w przedszkolu,

Zakres

Procedura dotyczy objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną dziecka od momentu podjęcia opieki przez nauczyciela do momentu zakończenia planowanych działań, w szczególności w stosunku do dziecka:

• niepełnosprawnego,
• zagrożonego niedostosowaniem społecznym lub niedostosowanego społecznie,
• szczególnie uzdolnionego,
• ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się,
• z zaburzeniami komunikacji językowej,
• z przewlekłą chorobą,
• będącego w sytuacji kryzysowej lub traumatycznej,
• potrzebującego wsparcia ze względu na ewentualne niepowodzenia edukacyjne,
• zaniedbanego środowiskowo ze względu na sytuacją bytową jego i jego rodziny,
• mającego trudności adaptacyjne związane z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związane z wcześniejszym kształceniem za granicą.

Uczestnicy postępowania – zakres odpowiedzialności

Dziecko –ma prawo i możliwość uczestnictwa w odpowiednio zorganizowanych zajęciach rozwijających jego uzdolnienia, w zajęciach specjalistycznych: wspierających rozwój dziecka, logopedycznych, socjoterapeutycznych, którebędą zaspokajały indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne.

Specjaliści: psycholog, pedagog, terapeuta pedagogiczny, logopeda – organizują zajęcia specjalistyczne, prowadzą badania i działania diagnostyczne, podejmują działania z zakresu profilaktyki, wspierają nauczycieli poszczególnych grup i innych specjalistów w udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Ściśle współpracują z sobą i innymi uczestnikami pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Dyrektor – jest zobowiązany do zapewnienia dzieciom, nauczycielom i rodzicom odpowiednich warunków do zorganizowania i prowadzenia działań wspomagających rozwój dziecka. Monitoruje działania nauczycieli i specjalistów oraz sprawuje nadzór pedagogiczny.

Rodzice/prawni opiekunowie – wyrażają zgodę na uczestnictwo dziecka w zajęciach wspierających rozwój w ramach organizowanej pomocy psychologiczno-
-pedagogicznej, są zobowiązani do zapoznania się z procedurami organizowania zajęć wspierających rozwój dziecka i przestrzegania ustalonych zasad.

Nauczyciele – powinni mieć świadomość swojej odpowiedzialności za organizowanie zajęć w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej wspierających rozwój dzieci. Troska o odpowiednie przygotowanie się do zajęć i ich właściwe prowadzenie powinny być priorytetem wszelkich działań nauczyciela.

Sposób prezentacji procedur

1. Umieszczenie treści dokumentu na stronie internetowej przedszkola.
2. Udostępnienie dokumentu na tablicy ogłoszeń w przedszkolu.
3. Zapoznanie nauczycieli i specjalistów w dziedzinie wychowania oraz rodziców z treścią procedur.
4. Zapoznanie rodziców z obowiązującymi w placówce procedurami na zebraniach organizacyjnych we wrześniu każdego roku szkolnego.

Tryb dokonywania zmian w procedurze

Wszelkich zmian w opracowanych procedurach może dokonać z własnej inicjatywy lub na wniosek rady pedagogicznej dyrektor placówki. Wnioskodawcą zmian może być również rada rodziców. Proponowane zmiany nie mogą być sprzeczne z prawem.

Zasady wchodzą w życie z dniem 18. 09. 2017 r.

Zadania nauczyciela prowadzącego grupę przedszkolną

Organizując pomoc psychologiczno-pedagogiczną, nauczyciel zobowiązany jest do rozpoznawania indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych, w tym zainteresowań i uzdolnień dziecka, na podstawie obserwacji pedagogicznych, które kończą się oceną gotowości do podjęcia nauki w szkole. W przypadku stwierdzenia, że dziecko wymaga objęcia pomocą psychologiczno-
-pedagogiczną, nauczyciel niezwłocznie udziela takiej pomocy w trakcie bieżącej pracy z dzieckiem i informuje o tym jednocześnie dyrektora przedszkola. Bieżąca praca w tym przypadku oznacza obowiązek prowadzenia i rozpoznania potrzeb, udzielenia natychmiastowego wsparcia oraz dostosowania metod, form oraz wymagań do możliwości dziecka.

Udzielając dziecku pomocy psychologiczno-pedagogicznej, nauczyciel:

1.Przeprowadza obserwacje pedagogiczne (dokonuje diagnozy rozwoju i funkcjonowania dziecka, rozpoznaje potrzeby rozwojowe poprzez realizację badań diagnostycznych oraz na podstawie badań specjalistycznych, np. logopedycznych rozwoju mowy, opinii wydawanych przez instytucje specjalistyczne).

2.Nawiązuje współpracę z rodzicami i diagnozuje środowisko rodzinne.

3.Udziela pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formie zajęć rozwijających dla dzieci szczególnie uzdolnionych, mających wyjątkowe predyspozycje i prowadzi je przy wykorzystaniu aktywnych metod pracy; prowadzi też inne zajęcia o charakterze terapeutycznym w trakcie bieżącej pracy z dzieckiem.

4.Informuje rodziców o możliwościach i rodzaju udzielania mu pomocy.

5.Podczas bieżącej pracy z dzieckiem udziela mu pomocy zgodnie z indywidualnym lub grupowym planem zajęć z dziećmi.

6.Współpracuje ze specjalistami i innymi osobami działającymi na rzecz dziecka.

7.Ustala terminy pracy specjalistów z dzieckiem.

8.Dokumentuje pracę z dzieckiem w dzienniku pracy nauczyciela lub dziennikach zajęć z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

9.Dokonuje oceny postępów dziecka oraz ustala wnioski do dalszej pracy z nim.

Dyrektor przedszkola:

1.Po uzyskaniu informacji od nauczycieli lub specjalistów powiadamia innych nauczycieli, wychowawców grup, specjalistów o potrzebie objęcia dziecka pomocą psychologiczno-
-pedagogiczną w trakcie ich bieżącej pracy.

2.W przypadku stwierdzenia konieczności organizacji zajęć rozwijających uzdolnienia, wspierających rozwój dziecka, logopedycznych, socjoterapeutycznych, o charakterze terapeutycznym bezzwłocznie i na piśmie powiadamia rodziców o przyznanej pomocy, jej formach, okresie jej udzielania, wymiarze godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane.

3.Nadzoruje pracę nauczycieli i specjalistów w zakresie udzielania pomocy psychologiczno-
-pedagogicznej.

Rodzice:

1.Zapoznają się z proponowanymi przez przedszkole formami udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dziecka i dla rodziny – na początku roku szkolnego.

2.Mają możliwość składania wniosku o udzielanie pomocy psychologiczno-
-pedagogicznej lub indywidualnego wsparcia w rozwoju dla dziecka na terenie przedszkola.

3.Wyrażają zgodę na udzielanie pomocy dziecku, czyli realizację indywidualnego lub grupowego planu pracy z dzieckiem na terenie przedszkola.

4.Mają możliwość zapoznania się z indywidualnym lub grupowym planem pracy z dzieckiem.

5.Uczestniczą w indywidualnym programie w miarę potrzeb.

6.Zapoznają się z materiałami metodycznymi do pracy z dzieckiem udostępnionymi przez nauczyciela (mają możliwość wykorzystania dostępnych materiałów do pracy z dzieckiem na terenie domu rodzinnego).

7.Uczestniczą w szkoleniach i spotkaniach grupowych dla rodziców organizowanych w miarę potrzeb.

8.Mogą korzystać z fachowych porad i konsultacji psychologa, logopedy, terapeuty, dyrektora.

Procedura organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu dla dzieci, które posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego

 Podstawa prawna:

• Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym (Dz. U. poz.1578).
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz.U. z 2017 r. poz.1591).
• Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 59).
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 25 sierpnia 2017 r. w sprawie sposobu prowadzenia przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki dokumentacji przebiegu nauczania, działalności wychowawczej i opiekuńczej oraz rodzajów tej dokumentacji (Dz. U. poz. 1646).
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej

Cel

Procedura została opracowana w celu:

• doprecyzowania zakresu zadań nauczycieli i specjalistów zatrudnionych w przedszkolu, związanych z organizowaniem pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dziecka, które posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, po uprzednim rozpoznaniu jego indywidualnych możliwości psychofizycznych,
• ujednolicenia sposobu współdziałania nauczycieli, rodziców i specjalistów.

• usprawnienia współpracy pomiędzy nauczycielami i specjalistami organizującymi pomoc psychologiczno-pedagogiczną w przedszkolu,

Zakres

 Procedura dotyczy objęcia dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego pomocą psychologiczno-pedagogiczną od momentu podjęcia opieki nad dzieckiem przez nauczyciela do momentu zakończenia planowanych działań.

Orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego wydawane są przez zespoły orzekające, które działają przy poradniach psychologiczno-pedagogicznych.

Katalog niepełnosprawności, które uprawniają do ubiegania się o orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, jest ściśle określony i ograniczony.

Orzeczenia są wydawane w stosunku do dzieci:

• niesłyszących lub słabosłyszących,
• niewidomych i słabowidzących,
• z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją,
• z upośledzeniem umysłowym,
• z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera,
• niedostosowanych społecznie,
• zagrożonych niedostosowaniem społecznym.

Uczestnicy postępowania – zakres odpowiedzialności

Dziecko –ma prawo i możliwość uczestnictwa w przedszkolu w odpowiednio zorganizowanych zajęciach rozwijających jego uzdolnienia, w zajęciach specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych, innych o charakterze terapeutycznym, którebędą zaspokajały jego indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne.

Specjaliści: psycholog, pedagog, terapeuta pedagogiczny, logopeda – organizują zajęcia specjalistyczne, prowadzą badania i działania diagnostyczne, podejmują działania z zakresu profilaktyki, wspierają nauczycieli poszczególnych grup i innych specjalistów w udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Dyrektor – jest zobowiązany do zapewnienia dzieciom, nauczycielom i rodzicom odpowiednich warunków do zorganizowania i prowadzenia działań wspomagających rozwój dziecka. Monitoruje działania nauczycieli i specjalistów oraz sprawuje nadzór pedagogiczny.

Rodzice/prawni opiekunowie – wyrażają zgodę na uczestnictwo dziecka w zajęciach wspomagających rozwój w ramach organizowanej pomocy psychologiczno-
-pedagogicznej, są zobowiązani do zapoznania się z procedurami organizowania zajęć wspomagających rozwój dziecka i przestrzegania ustalonych zasad.

Nauczyciele – powinni mieć świadomość swojej odpowiedzialności za organizowanie zajęć w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej wspomagających rozwój dzieci. Troska o odpowiednie przygotowanie się do zajęć i ich właściwe prowadzenie powinny być priorytetem wszelkich działań nauczyciela.

Zespół pomocy psychologiczno-pedagogicznej – członkowie zespołu wspólnie opracowują indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET), w którym uwzględnia się poszczególne formy i okres udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz ustala wnioski dotyczące dalszej pracy z dzieckiem.

Sposób prezentacji procedur

1.Umieszczenie treści dokumentu na stronie internetowej przedszkola.

2.Udostępnienie dokumentu na tablicy ogłoszeń w przedszkolu.

3.Zapoznanie nauczycieli i specjalistów w dziedzinie wychowania oraz rodziców z treścią procedur.

4.Zapoznanie rodziców z obowiązującymi w placówce procedurami na zebraniach organizacyjnych we wrześniu każdego roku szkolnego.

Tryb dokonywania zmian w procedurze

Wszelkich zmian w opracowanych procedurach może dokonać z własnej inicjatywy lub na wniosek rady pedagogicznej dyrektor placówki. Wnioskodawcą zmian może być również rada rodziców. Proponowane zmiany nie mogą być sprzeczne z prawem.

Zasady wchodzą w życie z dniem 18.09. 2017 r.

Zadania zespołu pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego

Dla dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego dyrektor przedszkola powołuje zespół pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Członkowie zespołu wspólnie opracowują indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET), w którym uwzględnia się poszczególne formy i okres udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz ustalają wnioski dotyczące dalszej pracy z dzieckiem. Realizują go w ramach zajęć obowiązkowych, nadobowiązkowych oraz dodatkowych, które ustala dyrektor.

Zadaniem powołanego zespołu jest współpraca z rodzicami, ze specjalistami oraz, w zależności od potrzeb, z poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, w tym poradniami specjalistycznymi, lub innymi osobami, których wiedza i umiejętności będą pomocne w zaplanowaniu pomocy dla dziecka. Członkowie zespołu wykonują następujące zadania:

• dokonują wielospecjalistycznej oceny poziomu funkcjonowania dziecka, korzystając również z informacji uzyskanych od rodziców,
• opracowują indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny uwzględniający zalecenia poradni psychologiczno-pedagogicznej,
• nie rzadziej niż raz w roku szkolnym dokonują oceny efektywności udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej, informując dyrektora i rodziców o efektach tej pracy poprzez udostępnienie jej wyników oraz wniosków do dalszej pracy z dzieckiem,
• dokonują oceny efektywności danej formy pomocy psychologiczno-pedagogicznej po zakończeniu jej udzielania,
• w miarę potrzeb dokonują modyfikacji programu, pamiętając o tym, by poinformować rodziców o zmianach i udostępnić im zmodyfikowany program,
• podejmują działania mediacyjne i interwencyjne w sytuacjach kryzysowych, w tym również z udziałem rodziców,
• dokumentują udzielaną pomoc oraz badania lub inne czynności uzupełniające; dla każdego dziecka dokumentacja gromadzona jest w formie np. indywidualnej teczki, którą podczas rozmowy z rodzicami warto udostępnić, by wskazać postępy rozwojowe.

Zadania dyrektora przedszkola

Zadaniem dyrektora jest:

• po uzyskaniu informacji od nauczycieli lub specjalistów o konieczności organizacji zajęć rozwijających uzdolnienia, korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych i innych o charakterze terapeutycznym bezzwłoczne powiadomienie innych nauczycieli, wychowawców grup, specjalistów o potrzebie objęcia dziecka pomocą psychologiczno-pedagogiczną,
• powołanie zespołu pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego,
• ustalenie form udzielania pomocy i okresu ich udzielania oraz wymiaru godzin, w jakich ta pomoc będzie udzielana,
• wyznaczenie koordynatora zespołu,
• organizacja pomocy psychologiczno-pedagogicznej, czyli umożliwienie odbywania specjalistycznych zajęć z dzieckiem poprzez zatwierdzenie zaplanowanych przez zespół (lub nauczycieli prowadzących zajęcia wspierające i korygujące rozwój) zajęć edukacyjnych lub zajęć określonych w indywidualnym programie edukacyjno-
  -terapeutycznym (IPET),
• z racji sprawowanego nadzoru pedagogicznego monitorowanie bieżącej pracy nauczycieli i działań podejmowanych przez specjalistów w ramach udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej; dyrektor może zdecydować o ewentualnym wcześniejszym zakończeniu udzielania danej formy pomocy wyłącznie na wniosek rodziców dziecka lub nauczyciela prowadzącego zajęcia specjalistyczne.

• powiadomienie na piśmie rodziców o przyznanej pomocy, jej formach, okresie jej udzielania, wymiarze godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane,

Zadania nauczyciela prowadzącego grupę przedszkolną

Nauczyciel zobowiązany jest do rozpoznawania indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych, w tym zainteresowań i uzdolnień dziecka na podstawie obserwacji pedagogicznych, które kończą się oceną gotowości do podjęcia nauki w szkole. W przypadku stwierdzenia, że dziecko wymaga objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną, nauczyciel niezwłocznie udziela takiej pomocy, prowadząc zajęcia o charakterze terapeutycznym w trakcie bieżącej pracy z dzieckiem lub udziela pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formie zajęć rozwijających dla dzieci szczególnie uzdolnionych, mających wyjątkowe predyspozycje i prowadzi je przy wykorzystaniu aktywnych metod pracy. O podjętej pracy informuje jednocześnie dyrektora przedszkola.

Jako członek zespołu pomocy psychologiczno-pedagogicznej nauczyciel powinien:

• Przeprowadzać obserwacje pedagogiczne (na początku roku szkolnego, do listopada – dokonać diagnozy rozwoju i funkcjonowania dziecka, rozpoznawać potrzeby rozwojowe poprzez badania diagnostyczne np. badania logopedyczne rozwoju mowy).
• Nawiązać współpracę z rodzicami, czyli zdiagnozować środowisko rodzinne.
• Sformułować potrzeby rozwojowe dziecka.
• Informować rodziców o możliwościach i rodzaju pomocy udzielanej dziecku.
• Wnioskować do specjalisty o objęcie dziecka zajęciami pomocy psychologiczno-
  -pedagogicznej.
• W trakcie bieżącej pracy z dzieckiem realizować pomoc psychologiczno-pedagogiczną.
• Ustalić terminy pracy specjalistów z dzieckiem oraz indywidualny lub grupowy program pomocy psychologiczno-pedagogicznej, który dokumentuje w dzienniku pracy nauczyciela lub dziennikach zajęć z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
• Dokonać oceny postępów dziecka oraz ustalić wnioski do dalszej pracy z nim.

Zadania koordynatora zespołu pomocy psychologiczno-pedagogicznej

Po podjęciu decyzji o objęciu dziecka wskazaną przez dyrektora przedszkola formą pomocy, zaplanowaniu sposobów i terminów udzielania pomocy koordynator powinien:

• uzyskać pisemną zgodę rodziców na udział dziecka w zajęciach specjalistycznych, które powinny trwać do czasu złagodzenia bądź wyeliminowania zaburzeń stanowiących powód objęcia daną formą pomocy,
• po uzyskaniu zgody poinformować rodziców o terminie spotkania zespołu oraz ustalonych sposobach pracy, wymiarze godzin i okresach udzielania pomocy,
• poinformować rodziców, że mogą wnioskować o udział psychologa, pedagoga, logopedy lub innego specjalisty w spotkaniach zespołu (osoby biorące udział w spotkaniach są obowiązane do nieujawniania poruszanych na nich spraw – taką informację powinien przekazać koordynator zespołu lub nauczyciel prowadzący indywidualne zajęcia z dzieckiem),
• umożliwić rodzicom uczestnictwo w zajęciach specjalistycznych prowadzonych z dzieckiem na terenie przedszkola, ewentualnie przekazywać materiały do pracy z dzieckiem w domu.

Rodzice:

• zapoznają się z proponowanymi przez przedszkole formami pomocy dla rodziny oraz warunkami współpracy z rodziną – na początku roku szkolnego,
• mają możliwość składania wniosku o udzielanie pomocy psychologiczno-
  -pedagogicznej lub indywidualnego wsparcia w rozwoju dla dziecka na terenie przedszkola,
• wyrażają zgodę na prowadzenie terapii dla dziecka, czyli realizację programu terapeutycznego na terenie przedszkola,

zapoznają się z indywidualnym programem terapeutyczno-edukacyjnym oraz z materiałami metodycznymi do pracy z dzieckiem, udostępnionymi przez nauczyciela 

Rehabilitacja  w naszym  przedszkolu to szereg różnych oddziaływań  prowadzonych w formie zabaw, ćwiczeń oraz gier ruchowych. Na zajęciach jest mnóstwo: ściskania i zgniatania, lepienia, wałkowania, ugniatania, przelewania, przesypywania, nawlekania, malowania i paćkania się, wąchania, słuchania, masowania i dotykania różnorodnych faktur, skakania, kopania (piłki), rzucania, łapania, oraz  wielozmysłowego poznawania świata. Dzieci oprócz zabaw plasteliną, ciastoliną czy piaskiem kinetycznym mają możliwość zabawy w różnych masach sensorycznych, do przygotowania których wykorzystywane są naturalne, bezpieczne składniki (np.: mąka pszenna, ziemniaczana, kukurydziana, krupczatka, kisiel, kasza manna, makaron oraz  aromaty do ciasta pobudzające dodatkowo zmysł węchu). Zajęcia są prowadzone indywidualnie.

W kwietniu 2019 r. w przedszkolu powstała doskonale wyposażona, nowoczesna sala do terapii integracji sensorycznej. Integracja Sensoryczna, w skrócie określana jako SI, to proces przetwarzania informacji odbieranych przez zmysły naszego ciała oraz otoczenia w celu wykorzystania ich w codziennym życiu. W prawidłowym rozwoju u większości dzieci współdziałanie układów zmysłów rozwija się podczas zwykłych, codziennych aktywności dziecka. Dziecko stopniowo poznaje otaczający je świat, odbiera i poznaje stale płynące i otaczające bodźce oraz uczy się na nie reagować. Jeśli proces integracji układów zmysłów jest zaburzony może pojawiać się wiele problemów w rozwoju psycho-ruchowym, uczeniu się i zachowaniu dziecka. Rozwój procesów integracji sensorycznej najintensywniej przebiega u dzieci w wieku przedszkolnym. Terapia SI polega na zachęcaniu i kierowaniu dziecka do wykonywania aktywności, które mają wyzwalać odpowiednie reakcje na bodźce sensoryczne. Mają one charakter przyjemnej i interesującej zabawy, która jest podstawową aktywnością dziecka.

Wykonywane ćwiczenia i zabawy są dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości psychofizycznych dzieci. Mają one przede wszystkim sprawiać im radość.

Cele główne:

• Rozwijanie samoobsługi
• Przygotowanie do czynności szkolnych (min. nauka poprawnego chwytu narzędzia pisarskiego, przygotowanie ręki do pisania)

Cele szczegółowe usprawniania ruchowego:

• Poprawa ogólnej sprawności motorycznej
• Wzmocnienie siły mięśniowej
• Stymulacja koordynacji wzrokowo-ruchowej, wzrokowo-słuchowej, wzrokowo-ruchowo-czuciowej
• Odczuwanie własnego ciała
• Wzmacnianie wiary we własne siły

Podczas zajęć wprowadzane są elementy różnych metod i programów wspierających rozwój dzieci, min.:

• Terapia ręki,
• Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne,
• ćwiczenia naprzemienne wg metody Dennisona,
• program aktywności M., Ch. Knillów "Dotyk i komunikacja",
• SI,
• dziecięcy aerobik oraz gimnastyka przy muzyce.

Do zadań psychologa należy między innymi:

• diagnozowanie zaburzeń rozwojowych dzieci
• wspieranie mocnych stron dziecka
• minimalizowanie skutków zaburzeń
• wspieranie nauczycieli, rodziców w działaniach wychowawczych
• zapobieganie zaburzeniom zachowania
• organizowanie różnych form pomocy psychologicznej w zależności od potrzeb
• współpraca z rodzicami i nauczycielami

Podczas zajęć indywidualnych z dziećmi posiadającymi orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego oraz opinię wydaną przez poradnie specjalistyczną realizowane są między innymi następujące treści:

• Wspomaganie rozwoju samokontroli emocjonalnej;
• Rozwijanie umiejętności rozwiązywania problemów i konfliktów;
• Kształtowanie umiejętności uważnego słuchania drugiej osoby oraz zdolności dłuższego skupiania uwagi na wykonywanych czynnościach;
• Kształtowanie pozytywnego obrazu własnej osoby oraz wzmacnianie poczucia własnej wartości;
• Rozwijanie i praca nad poprawą funkcjonowania procesów poznawczych;
• Rozwijanie umiejętności zachowań asertywnych;
• Nauka informowania innych o swoich myślach, uczuciach i oczekiwaniach;
• Wdrażanie do kontrolowania silnych reakcji emocjonalnych;
• Rozwijanie kompetencji społecznych;
• Ćwiczenie pamięci krótkotrwałej i długotrwałej oraz koncentracji uwagi na wykonywanych czynnościach;
• Rozwijanie umiejętności myślenia logicznego;
• Doskonalenie orientacji w schemacie ciała i przestrzeni;
• Wzbogacanie wiedzy ogólnej oraz zasobów słownictwa;

Terapią logopedyczną są objęte dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego oraz dzieci wyłonione w trakcie badań przesiewowych.

Terapia jest ukierunkowana na prowadzenie ćwiczeń oddechowych w celu kształtowania prawidłowego toru oddechowego, wydłużenia fazy wdechowej i wydechowej. W formie zabawy prowadzone są ćwiczenia usprawniające narządy mowy: języka, warg, podniebienia miękkiego, żuchwy.

Organizowane są zabawy sprzyjające rozwojowi procesów poznawczych i wyobraźni.

Podczas terapii kładzie się duży nacisk na ćwiczenia manipulacyjne, ponieważ stymulując pracę rąk pośrednio stymulujemy także ośrodek mowy, pobudzając go do intensywnego działania, a tym samym do mówienia.

Odbywa się w grupie „Misie” i „Motylki”.
Prowadzi siostra Claretta.

W naszym przedszkolu język angielski realizowany jest zgodnie z nową podstawą programową

„przygotowanie dzieci do posługiwania się językiem obcym nowożytnym poprzez rozbudzanie ich świadomości językowej i wrażliwości kulturowej oraz budowanie pozytywnej motywacji do nauki języków obcych na dalszych etapach edukacyjnych”. 

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne i rozpoczynające naukę w szkole podstawowej potrafi:

1. uczestniczyć w zabawach, np. muzycznych, ruchowych, plastycznych, konstrukcyjnych, teatralnych;
2. zrozumieć bardzo proste polecenia i reaguje na nie;
3. powtarzać rymowanki, proste wierszyki i śpiewa piosenki w grupie;
4. zrozumieć ogólny sens krótkich historyjek opowiadanych lub czytanych, gdy są wspierane np. obrazkami, rekwizytami, ruchem, mimiką, gestami.

Uczenie się języka angielskiego w wieku 3-7 lat jest w pewien sposób zbliżone do uczenia się języka ojczystego, kiedy to dziecko najpierw osłuchuje się z językiem, a dopiero później zaczyna się nim posługiwać. Komunikacja w czasie zajęć w dużym stopniu odbywa się w języku angielskim, z wykorzystaniem różnego rodzaju pomocy dydaktycznych (pacynek, kostek, rysunków i plansz, innych pomocy wizualnych, materiałów autentycznych – przede wszystkim do słuchania i odbioru).

Treści nauczania są tak dobrane, aby odpowiadały poziomowi intelektualnemu i emocjonalnemu oraz zainteresowaniom dzieci i zostały uporządkowane w obrębie bloków tematycznych. Zakres tematów dotyczy bezpośredniego otoczenia dzieci i ich życiowych doświadczeń i jest dopasowany do programu nauczania przedszkolnego. W przypadku języków obcych, nauka w wieku przedszkolnym nie ma charakteru systematycznego, a jest to raczej osłuchiwanie się z językiem, budowanie pozytywnej motywacji i stwarzanie podwalin pod przyszłą, już systematyczną pracę nad językiem.

Gry i zabawy (games) stanowią podstawową formę nauki. Dzieci przyswajają nową wiedzę poprzez zabawę, która jest dla nich najbardziej naturalnym rodzajem aktywności. Gry i zabawy językowe stymulują i motywują małych uczniów, przywołują pozytywne skojarzenia i pomagają kreować atmosferę sprzyjającą uczeniu się. Ponadto formy zabawowe aktywizują dziecko w sposób całościowy. Piosenki i rymowanki to kolejny nieodłączny element wykorzystywany w zabawach z językiem angielskim.

Wprowadzając piosenki i rymowanki (songs, chants and rhymes), wykorzystuje się naturalne predyspozycje dzieci do przyswajania języka, czyli umiejętność imitacji, dobrą pamięć krótkotrwałą oraz działanie przez analogię. Piosenki i rymowanki zwykle zawierają powtarzający się element, np. refren. Zapamiętywaniu sprzyja melodia, rytm, rym oraz często towarzyszący piosence ruch.

Ponadto w przedszkolu będzie realizowany program innowacyjny " English is fun - zabawy z językiem angielskim", dzięki któremu dzieci będą miały szansę na co dzień obcować z językiem, a także poznać tradycje i święta krajów anglojęzycznych.

Termin rewalidacja pochodzi od łacińskich słów re – znów, validus – mocny.

Zajęcia rewalidacyjne prowadzi specjalista – oligofrenopedagog, indywidualnie z dzieckiem posiadającym orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Są one realizowane w odpowiednio wyposażonym pokoju rewalidacyjnym lub sali dostosowanej do działań z zakresu SI (integracji sensorycznej).

Celem zajęć rewalidacyjnych jest szukanie mocnych stron dziecka i wspomaganie na ich bazie wszechstronnego rozwoju dziecka oraz rozwijanie zainteresowań. Indywidualna praca z dzieckiem pozwala na kształtowaniu wiary jego we własne siły; budowaniu systemu wartości; wdrażaniu do przestrzegania norm społecznych. Podczas zajęć wzmacniane są pozytywne nawyki i zachowania, niwelowane niewłaściwe.

W ramach pracy rewalidacyjnej kierujemy się zasadami:

• Możliwie pełna indywidualizacja  pracy z każdym dzieckiem.
• Stawianie zadań dostosowanych do możliwości dziecka i zapewnienie warunków poprawnego wykonywania ćwiczeń.
• Powolne, systematyczne przechodzenie od zadań łatwiejszych do trudniejszych, od prostych do bardziej złożonych.
• Zapewnienie warunków do utrwalania prawidłowych umiejętności i likwidowania niekorzystnych nawyków.
• Dostosowywanie czasu trwania poszczególnych ćwiczeń do wydolności dziecka.
• Mobilizowanie dziecka do wykonywania zadań poprzez stosowanie różnorodnych form ćwiczeń.
• Preferowane obecnie nauczanie całościowe, sytuacyjne, zintegrowane, poznanie wielozmysłowe – pozwalają na łączenie różnorodnych metod i technik pracy, o ile ich zastosowanie jest diagnozą pedagogiczną i przynosi określone korzyści dziecku.

Poniżej niektóre ze znanych i często stosowanych metod, technik i sposobów postępowania z dzieckiem o specjalnych potrzebach edukacyjnych:

• Metoda Dobrego Startu – ma wszechstronne zastosowanie w pracy z dziećmi. Stosuje się ją w terapii i profilaktyce w odniesieniu do dzieci, których rozwój jest zaburzony – usprawniając nieprawidłowo rozwijające się funkcje oraz do dzieci o prawidłowym rozwoju psychomotorycznym. Jest to metoda rehabilitacji psychomotorycznej i zarazem metoda stymulowania tegoż rozwoju.
• Integracja sensoryczna (SI) – terapia ma postać „naukowej zabawy” w której dziecko chętnie uczestniczy i ma przekonanie, że kreuje zajęcia wspólnie z terapeutą. Podczas terapii nie uczy się konkretnych umiejętności lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności, a one pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Terapeuta nie tyle kieruje zachowaniem dziecka ile kreuje takie wymagania by dziecko było w stanie na nie odpowiadać coraz bardziej złożonymi reakcjami adaptacyjnymi. Terapia SI nie jest wyuczonym stale powtarzanym schematem ćwiczeń, ale jak niektórzy piszą sztuką ciągłej analizy zachowania dziecka i permanentnego odbioru oraz modyfikacji stosowanych zachowań.
• Terapia zabawą –jej celem jest wyzwolenie samorzutnej aktywności dzieci w dążeniu
• do samorealizacji przez zabawę.
• Metoda Dennisona – ćwiczenia relaksacyjne i energetyzujące służące integracji półkul mózgowych w celu efektywniejszego działania. Jest prosta i sprzyja harmonijnemu rozwojowi – stosowana cierpliwie i wytrwale pomaga przezwyciężyć rozmaite trudności dziecka.
• Metoda Ruchu Rozwijającego – V. Sherborne – zajęcia te stanowią element doskonałej zabawy. Dając chwile odprężenia stają się czynnikiem umożliwiającym rozładowanie napięć i tym samym obniżają spastyczność. 
• Program M. Frostig i D. Horne – program rozwijający percepcję wzrokową rozwija i integruje zdolność koordynowania ruchów gałek ocznych z precyzyjnymi ruchami ciała. Ćwiczenia te usprawniają dokładność, wytrwałość oraz koncentrację uwagi. Wykorzystuje się je w pracy z dziećmi z zaburzoną koordynacją wzrokowo-ruchową oraz praksją, czego dowodami są prace plastyczno-konstrukcyjne, graficzne a także udział i wykonywanie ćwiczeń ruchowych. 
• Edukacja Matematyczna – metoda E. Gruszczyk-Kolczyńskiej à uwzględnia rolę rozwoju emocjonalnego w zakresie osiągnięć matematycznych. Odporność emocjonalna kształtuje się na zasadzie hartowania w sytuacjach trudnych dla dziecka. Stwarza się sytuacje wyzwalające spore napięcia i zmuszające do wysiłku umysłowego a zarazem bezpieczne. Są one dostosowane do możliwości dziecka a zarazem fascynujące. 
• Arteterapia –  terapia przez sztukę, to twórczy trening. Wykorzystuje proces tworzenia lub wynik tegoż procesu do wzbogacenia własnej osobowości. To metoda poznawania siebie, przygoda z tworzeniem oraz twórczym myśleniem.
• Metoda Marii Montessori – jej zadaniem jest wspieranie twórczej aktywności dziecka oraz danie mu szansy na wszechstronny rozwój fizyczny, duchowy, kulturowy i społeczny. Rozwija w dziecku samodzielność i wiarę we własne siły, pozwala pracować nad osiąganiem długotrwałej koncentracji, wypracowaniem postaw posłuszeństwa opartego na samokontroli a nie zewnętrznym przymusie.
• Muzykoterapia – to niewerbalna forma psychoterapii, umożliwia przeżycie i odreagowanie emocji oraz problemów. Pomaga ujawniać treści tłumione i werbalizowanie ich. Dziecko może poznać własne problemy oraz trudności innych osób, analizować je i szukać rozwiązań, co pozwala na łatwiejsze nawiązywanie kontaktów.
• metoda Gimnastyki twórczej K. Orfa i R. Labana – ma ona na celu rozbudzenie sił twórczych i duchowych zanikających na skutek działań cywilizacyjnych. Wychodzi z założenia, że kultura fizyczna rozwija się w ścisłym połączeniu z kulturą rytmiczno- ruchową oraz kulturą słowa. Jej celem jest wyzwolenie tendencji do samoakceptacji i rozwijania własnej ekspresji twórczej. Wzbogaca doświadczenia psychoruchowe, daje możliwość twórczego działania oraz kształtuje zmysł estetyczny, dzięki czemu dziecko może działać współdziałać z partnerem oraz grupą.
• Bajkoterapia – to terapia przez bajki. Czytając określone bajki można dziecku pomóc w wielu trudnych dla niego sytuacjach emocjonalnych. To także doskonała metoda relaksacyjna zyskującą na popularności dzięki swojej prostocie oraz efektywności, szczególnie we wczesnych okresach rozwoju. Ponadto wzbogaca wiedzę dziecka o sobie i świecie, a także pozwala redukować napięcie a także odbudowywać wiarę w siebie.
• Drama  – kształtuje umiejętności społeczne i intelektualne oraz pozwala na wyrażanie własnych uczuć, myśli i emocji. Pozwala przyjrzeć się sytuacjom problemowym i je rozwiązać oraz poszerzyć możliwości rozumienia postaw i zachowań innych ludzi, bo ukazuje motywy i konsekwencje określonych zachowań. Dzięki temu dzieci uczą się analizowania postaw innych i bardziej świadomie interpretują relacje międzyludzkie.